De cyclus van het leven met de vlecht als metafoor.
Uitgangspunt is een foto van mijn moeder; ze is ongeveer 15 jaar oud en draagt lange donkere vlechten. Ze kijkt recht in de camera: je ziet haar kracht, haar jeugd, haar brutaliteit.
Ik hoor het verhaal van de 'bewaarde vlecht'. Een eeuw geleden stierf een meisje op jonge leeftijd. Haar ouders knipten een vlecht van haar af en bewaarden die. Het is een teken van rouw, droefheid en herinnering.
Ik hoor het verhaal van een kapelletje ergens in Portugal; deze kapel hangt vol met afgeknipte vlechten  van vrouwen die hun intrede deden in het klooster. Zij offerden hun vlechten aan Maria. Het symboliseert deemoed.

Ik weet van meisjes en vrouwen die hun afgeknipte vlechten doneren aan de zieke medemens, zodat ze daarmee het hebben van geen eigen haar helpen verzachten.
Haar herinnert.
Haar blijft.
In het oude Egypte vond men vele mummies met goed bewaard gebleven lange vlechten.
Gabriel Marquez schrijft over een vrouw wier haar na haar dood wel 200 jaar doorgroeide.
Haar is leven en dood, trekt aan en stoot af.